مهدی درچه ای، آخوند ملاّ عبدالکریم گزی و حاج میر محمّدصادق مدرس خاتون آبادی به تحصیل پرداخت و عاقبت به زادگاه خود مراجعت نموده و به وعظ و ارشاد مردم و رسیدگی به مسائل شرعی منطقه ماربین مشغول شد. وی سرانجام در روز 14 رمضان 1368ق وفات یافته و در تکیه آقا سیّد رضی در تخت فولاد اصفهان مدفون شد. او عالمی زاهد و عابد و اهل ورع و تقوا بوده و بین عموم مردم محبوب القلوب و صاحب نفوذ معنوی بود.

از او کتابی به نام «ضیاء المجالس» باقی مانده که به چاپ نرسیده است.[1]

محمّدعلی مهجور اصفهانی

محمّدعلی اصفهانی متخلّص به «مهجور» از شعرای قرن سیزدهم هجری است. در اصفهان به تعلیم اطفال مشغول بوده و در جوانی در اصفهان وفات یافته است.

این بیت از اوست:

هنگام نزع، یوسف من از سفر رسید عمرم بسر رسید چو عمرم به سر رسید[2]

محمّدعلی مهجور اصفهانی

محمّدعلی پوستی متخلّص به «مهجور»، از شعرای معاصر اصفهان. در سال 1303ش در اصفهان متولّد گردیده [و] پس از انجام تحصیلات ابتدائی در کارخانه ریسباف اصفهان به کارگری اشتغال جسته [است.] از اشعار اوست:

به نام صلح شد آغاز داستان محبّت که جغد جنگ به هم ریزد آشیان محبّت

[1] خمینی شهر شهری که از نو باید شناخت، ص181.

[2] تذکره سفینه المحمود، ص306؛ تذکره اختر، ص184؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص1750؛ تذکره انجمن خاقان، ص622؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج57 ص934.