هندوستان و عراق عرب و عراق عجم پرداخت. خط شکسته را بد نمی نوشت و در شعر طبعی متوسط داشت.

از اوست:

منعم از صورت زیبای بتان گر نکند چه کند زاهد بیچاره که صورت بین است[1]

محمّدعلی شیدای اصفهانی

آقا محمّدعلی اصفهانی متخلّص به «شیدا»، شاعر ادیب، از سخنوران قرن سیزدهم هجری. در اصفهان متولّد شده و در این شهر نزد فضلاء و ادباء از جمله سیّد احمد هاتف اصفهانی به تحصیل علم و ادب پرداخته و در جوانی در شیراز رفت. مردی عاشق پیشه و لاابالی بوده و دل به گلرخان و نکورویان سپرده بود. طبعی روان داشت و اوقات را با ادباء و شعرای شیراز سپری می نمود و به شغل آیینه سازی امرار معاش می کرد. سرانجام در سال 1214ق وفات یافته و در تکیه مشرقی واقع در خارج شیراز مدفون شد. دیوان اشعارش بالغ بر شش هزار بیت بوده است.

از اوست:

اسیر دام نشد تا دلم ندانستم شکسته بالی مرغان رشته بر پا را[2]

[1] تذکره مجمع الفصحاء، ج5، ص544؛ تذکره ریاض العارفین، (چ1344) ، ص442؛ تذکره انجمن خاقان، ص523؛ تذکره سفینه المحمود، ج2، ص490؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج2، ص869؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «شکیب»، ص531؛ ریحانه الادب، ج3، ص233؛ الذریعه، ج9، ص536؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص553.

[2] تذکره اختر، ج1، ص101؛ تذکره دلگشا، صص 314-316؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج2، صص 926-929؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 538 و 539؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «شیدا»، ص161؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص686؛ مجلّه ارمغان: سال هیجدهم، شماره 4، صص 175-180؛ تذکره سفینه المحمود، ج2، ص484.