به بانگ نوش آفرین، به پای آب روان نشسته صاحبدلان، زده می ارغوان

طبق زده رویشان، چنان گل اکحوان شده است نیلی فقط، ز غم رخ ایروان

چرا که گردید دور، ز شهر و یار و دیار[1]

میرزا محمّدعلی ستوده چهارمحالی*

میرزا محمّدعلی چهارمحالی متخلّص به «ستوده»، عالم فاضل، خوشنویس و ادیب شاعر. از ادبای قرن یازدهم هجری.

علاوه بر مراتب علم و فضل و ادب خطوط نسخ و نستعلیق را در کمال استادی می نوشته است. این بیت از اوست:

حاسد همیشه در الم و ماتم است سوزد به آتش جگر خویش چون چنار[2]

میرزا محمّدعلی سینی

میرزا محمّدعلی سینی، از علماء و ائمه جماعت [در اواخر دوره قاجاریه] از سادات صحیح النسّب قریه «سین» از توابع بلوک بُرخوار اصفهان است.

در قریه «سین» متولّد شده و در اصفهان نزد جمعی از علماء از جمله حاج شیخ محمّدباقر نجفی مسجدشاهی تحصیل کرد.[3] او سال ها در یکی از مساجد محله شهشهان

[1] گرکویه، سرزمینی ناشناخته بر کران کویر، ص396.

[2] شناخت سرزمین چهارمحال، ج2، ص113.

[3] تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج1، ص324.