عهد خویش را نوشته بود که اکنون از آنها اثری وجود ندارد.

این شعر از اوست:

لبالب است ز معنی محیط سینه ما به روی آب گهر می رود سفینه ما[1]

میرزا محمّدعلی تویسرکانی

میرزا محمّدعلی تویسرکانی [فرزند میرزا محمّدنقی نایب الصّدر] عالم فاضل و فقیه زاهد. از شاگردان حاج شیخ محمّدباقر نجفی، [میرزا محمّدهاشم چهارسوقی، آخوند ملاّ محمّدباقر فشارکی و سیّد عبدالغفار تویسرکانی] بوده و در مدرسه نیم آورد تدریس می کرده است. او در سال 1329ق وفات یافته و در بقعه تکیه تویسرکانی در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

[حضرات آیات: سیّد احمد خوانساری، ملاّ محمّدجواد صافی و میرزا محمّد طبیب زاده، سیّد محمّدباقر تویسرکانی، سیّد شمس الدین خادمی، سیّد محمود خوانساری، شیخ محمّدعلی مظاهری و شیخ اسداللّه ایزدگشسب از شاگردان او بوده اند. در خط نیز مهارت داشته و خوش می نوشته است.[2]

این کتاب ها از اوست:

1. «رساله در شبهات شیطان لعین» 2. «رساله کلام» که دو نسخه فوق در کتابخانه ابن مسکویه موجود است.3. «شرح دعای سمات» که نزد آیت اللّه حاج سیّد محمّدعلی روضاتی موجود است.4. «بصائر الفقه» که در کتابخانه دکتر حاج سیّد احمد تویسرکانی

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص603؛ قصص الخاقانی، ج2، ص101.

[2] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص352؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص99؛ مصاحبه غلامرضا نصراللهی با دکتر سیّد احمد تویسرکانی در مرداد 1386.