اصفهان مدفون شد.[1] ولی در هنگام احداث فرودگاه قدیم اصفهان، مزار او و بسیاری از بزرگان مدفون در تکایای آن حدود تسطیح شده و از بین رفت.

این شعر از اوست:

ز رخ غبار دَرَت شست اشکم اَر نه چه باک که نقش هستیم از صفحه وجود بشست]

و این شعر را در مدح گفته است:

جهان ز ملک جلالش یکی خرابه مکان فلک ز بحر کمالش یکی فسرده حباب

اگر به وجه عنایت کند به دشت ادب دگر ز روی سیاست کند به بحر عتاب

میاه این همه گرد و بخار آتش رنگ جبال آن همه گرد و سهیل بیضاتاب

حاج سیّد محمّدعلی ابن الرّضا*

حاج سیّد محمّدعلی ابن الرضا خوانساری فرزند سیّد محمود رضوی بن سیّد محمود بن حاج سیّد حسن بن حاج میر جعفر بن سیّد محمّدعلی خوانساری، عالم فاضل، مجتهد جلیل القدر و صالح زاهد.

در ربیع المولود 1331ق (1291ش) در خوانسار متولّد شد. ادبیات عرب، منطق و معانی بیان را نزد آخوند ملاّ محمّدحسن شاکریان، میرزا یوسف مهدویانی و میرزا

[1] تذکره مآثر الباقریه، صص 12-40؛ تاریخ تذکره های فارسی، ج2، ص116؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص993؛ تذکره سفینه المحمود، ج1، ص223؛ تذکره انجمن خاقان، ص639؛ ریحانه الادب، ج6، ص333؛ الذریعه، ج9، ص1272؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص553؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج3، ص2005.