پس از تعطیل شدن «کاوه» به خدمت در سفارت ایران در برلین در سمت سرپرستی محصلین ایرانی مشغول شد. و پس از 8 سال در دفتر بین المللی کار وابسته به جامعه ملل فعّالیّت کرد و در سال 1315ش بازنشسته شد. پس از آن از برلین به ژِنِو (در سوئیس) مهاجرت کرد و تا آخر عمر در آنجا زندگی کرد تا اینکه در 17 آبان 1376 در منزل مسکونی خود در ژنو (در کنار رود لمان) درگذشت.

او از نخستین داستان نویسان زبان فارسی (به سبک اروپایی) است و نقش او در پایه گذاری داستان نویسی ایران انکارناپذیر است. همچنین تحقیقات متعددی درباره فرهنگ و اقتصاد و عقاید عامّه انجام داده است. این کتاب ها از تألیفات اوست:

1. «یکی بود یکی نبود»2. «دارالمجانین»3. «صحرای محشر»4. «سر و ته یک کرباس یا اصفهان نامه»5. «تلخ و شیرین»6. «کهنه و نو»7. «آسمان و ریسمان»8. «قصّه های خوب برای بچّه های ریش دار»9. «قصّه ما به سر رسید»10. ترجمه «دشمن ملّت» از هنریک ایبسن 11. ترجمه «ویلهلم تل» از شیللر 12. ترجمه «خسیس» از مولیر 13. «خلقیات ما ایرانیان» 14. «تصویر زن در فرهنگ ایران» 15. «گنج شایگان» 16. «بانگ نای» 17. «طریقه نویسندگی و داستان نویسی» 18. «تاریخ روابط روس و ایران» 19. «آزادی و حیثیت انسانی» 20. «صندوقچه اسرار» و چندین اثر دیگر.[1]

[1] نادره کاران، صص 886-907؛ چون سبوی تشنه، صص 193 و 194؛ چهره هایی از پیشروان، ص54؛ فرهنگ داستان نویسان ایران، صص 74 و 75؛ فرهنگ شاعران و نویسندگان معاصر سخن، صص 162-167؛ از نیما تا روزگار ما، صص 273-298؛ از کاروان حلّه، صص 322-336؛ فرهنگ اعلام سخن، ج1، صص 542 و 543؛ تاریخچه ترجمه به فارسی در ایران، صص 112 و 113.