او قبل از غروب آفتاب روز دوشنبه 12 ربیع الاوّل سال 1300ق وفات یافته و در بقعه مجلسی جنب مسجد جامع اصفهان مدفون شد. قبر او را در سال های اخیر محو نمودند. وفاتش را حاج میرزا علی انصاری گوید: گفت انصاری: «لقد غاب امام»[1]

میرزا محمّدعلی شایق اصفهانی

میرزا محمّدعلی متخلّص به «شایق» فرزند میرزا محمّدجعفر طبیب اصفهانی متخلّص به «اسیر»، از شعرای قرن سیزدهم هجری. او مانند پدر در یزد ساکن بوده و طبابت می کرده و شعر می سروده است.[2] [در کتابخانه ملک در یک مجموعه غزلیاتی به تاریخ 1262ق از او وجود دارد.]

این دو بیت از اوست:

دوره کوس و کی دور فلک کرد طی نیست امانش که کی از تو برآرد دمار

«شایق» بیدل نگر همچو صراحی مدام گریه اش اندر گلو خون دلش در کنار

دکتر محمّدعلی اژه ای*

دکتر محمّدعلی اژه ای فرزند جلال الدّین، از اساتید دانشگاه و محقّقان معاصر در سال 1323ش. در یک خانواده مذهبی در اصفهان متولّد شد. تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در اصفهان طی کرد و در کنار آن در حوزه علمیه اصفهان تحصیل کرد. در

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص838؛ زندگینامه علاّمه مجلسی، ج1، ص315؛ الکرام البرره: مخطوط؛ منتهی الآمال، ص669؛ المآثر و الآثار (چهل سال تاریخ ایران) ، ج1، ص248؛ تاریخ اصفهان (جابری) ، ص196.

[2] تذکره میکده، صص 404 و 612؛ حدیقه الشعراء، ج2، ص825؛ الذریعه، ج9، ص504؛ آینه دانشوران، (چاپ سوم) ، ص547؛ تذکره شبستان، ص725؛ فهرست ملک، ج8، ص116.