ساکن شد و پس از وفات خود او، حجره به آقا سیّد محمّدرضا خراسانی رسید. او اواخر عمر را به فقر و تنگدستی گذراند.[1] ]

میرزا محمّدعلی عالم نائینی

میرزا محمّدعلی عالم نائینی [متخلّص به «محیط»] فرزند محمّدباقر [از علمای عالیقدر اواخر دوره قاجاریّه، عالم فاضل، ادیب شاعر خوشنویس ماهر و عابد صالح، در سال 1278ق در نائین متولّد شد و پس از تحصیل مقدمات به اصفهان و نجف اشرف سفر کرد و در سامرا نزد میرزا حسن شیرازی (میرزای بزرگ) تحصیلات خود را تکمیل نموده و به اجتهاد نائل شده و به نائین بازگشت.]

او از قائدین مشروطیّت و جنگ شیخیّه و متشرّعه نائین بود. در حفظ آیتی عجیب به شمار می رفت. شعر عربی و فارسی را خوب می گفت [و خطوط شکسته و نستعلیق را خوش می نوشت.] او در سال 1333ق در اصفهان وفات یافته و جنب قبر جهانگیرخان قشقائی [در تخت فولاد] مدفون شد. [تاریخ وفات او را در این بیت به نظم آورده اند:

در هزار و سیصد و سی و سه بود که اجل شمعی ز بزم دین ربود]

کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «هلال یک شبه» در رفع شبهات شیخیّه2. «صراط المستقیم» در ردّ بر شیخیّه و بهائیّه3. «دیوان اشعار»

[این شعر از اوست:

دلبرا بی رخ تو آه و فغان کار من است زعفرانی ز غمت عارض گلنار من است

[1] تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر) ، صص 279 و 280.