روزی آخر می زنم آتش بر این هستی خویش تا که ماند از وجود من به جا خاکستری

باد هم روزی بَرَد همراه خود خاکسترم تا درآید عاقبت جایی به شکل دیگری[1]

حاج محمّدعلی اصفهانی*

حاج محمّدعلی اصفهانی، گویا از اهالی «مهاباد» اردستان بوده و از شاعران قرن یازدهم هجری است. با آنکه تحصیلاتی نداشت اما شعر می سرود و ذوق تصوف داشت و به پیروی از مثنوی و غزلیات مولوی اشعاری گفته بود. او سفری به هندوستان رفت و پس از مراجعت به ایران در مشهد مقدس وفات یافت. این شعر از اوست:

دل که فرو شد به عشق یار نمیرد ماهی دریای بی کنار نمیرد

ترک تعلّق چو شد ز مرگ چه بیم است هیچ کسی در جهان دو بار نمیرد[2]

ملاّ محمّدعلی اصفهانی

حاج ملاّ محمّدعلی اصفهانی، عالم فاضل، متوفی 10 جمادی الاولی سال 1310ق، مدفون در بقعه آقا حسین خوانساری در تخت فولاد.[3]

محمّدعلی اصفهانی

محمّدعلی اصفهانی [از کاتبان قرن سیزدهم هجری] در ماه رمضان 1273ق کتابت

[1] بهشت آیین، صص 85-88؛ یادنامه ادب، صص 220 و 221؛ آئین فرزانگی، ج1، ص132؛ تذکره شعرای استان اصفهان، (ویرایش دوم) ، ص52.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، صص 199 و 200؛ سفینه خوشگو، دفتر دوم، ص656.

[3] تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر) ، ص173؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص831.