انگلیسی مشغول شد و سپس در سال 1309ش چندی به استخدام دادگستری و ثبت نجف آباد درآمد. دارای ذوقی شاعرانه و استعداد سرشاری بود. در سال 1322ش در سن چهل سالگی وفات کرد. از او اشعار زیادی باقی مانده است. از اوست:

تا شد ز چشم سرو قد آن نگار من صد جوی خون روان شده اندر کنار من

این روی زرد و دامن پرخون و چشم تر هستند ترجمان دل داغدار من[1]

علی عسکر شایق اصفهانی*

آقا علی عسکر اصفهانی شیرازی متخلّص به «شایق» از شعراء و سخنوران قرن سیزدهم هجری است. در بدو عمر از اصفهان به شیراز رفته و مصاحبت اهل حال و اصحاب ذوق و کمال را اختیار کرده است. عاقبت انزوا گزید و در کمال استغناء به دسترنج خیاطی امرار معاش می نمود. او اشعاری در مدح میرزا محمّدحسین خان صدراعظم اصفهانی سروده است. «دیوان اشعار» هم داشته است. رضاقلی هدایت در «مجمع الفصحاء» و میرزا عبدالباقی طبیب در «تذکره مدایح الحسینیّه» نام او را «علی اصغر» ضبط کرده اند.

این بیت از اوست:

دور از گل رخسار تو، در دیده دارم خارها خوار آیدم اندر نظر، بی روی تو گلزارها[2]

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 17 و 18.

[2] تذکره دلگشا، ص524؛ تذکره مدایح الحسینیّه، (خطی) ، ص281؛ تذکره مرآه الفصاحه، ص292؛ تذکره حدیقه الشّعراء، ج2، صص 827 و 828؛ مجمع الفصحاء، ج5، ص538؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «شایق اصفهانی»، ص191.