این دو بیت را خطاب به علاءالدّین محمّد شهرستانی سروده است:

ای خداوندی که پیش دست دریا بخششت هست بی قدر زر، چونان که بی مقدار کاه

نیست مستبعد که گردد قابل نشو و نما از نسیم و خُلق تو در کهگل دیوار کاه[1]

میرزا علیرضا فاتحی

میرزا علیرضا شفیعی متخلّص به «فاتحی» فرزند شیخ محمّدحسین (معروف به «گل و بلبل») از شعراء و خطبای معاصر اصفهان. در سال 1289ش در اصفهان متولّد گردیده و مدتی در مدارس جدید تحصیل نمود و کمی از علوم قدیمه را خواند. او روزگار به آموزگاری می گذراند و در مواقع فراغت روضه می خواند. شاعر خوش طبعی بود و اشعارش عموما فکاهی بود. [این کتاب ها از آثار اوست:]

1. «حقیقت گوئی فاتحی» در سال 1333ش به طبع رسیده است. 2. «تعلیمات دینی منظوم یا سرود مذهبی»3. «ضیاء الابصار» در حالات ائمه اطهار علیهم السلام4. «تذکره المراثی»[2] [5. «لبخند فاتحی» که در سال 1342ش چاپ شده است.

این شعر از اوست:

یا رب نشود کسی دچار زن بد چون کس نبود بَتَر زِ مار و زن بد

روزی دو سه بار می کشد شوهر خویش مردن به از اینکه زیر بار زن بد]

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص614.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص342؛ اصفهانی های شوخ و حاضرجواب، ص342.