علی اکبر احتشامی*

دکتر علی اکبر احتشامی فرزند اسداللّه بیگ، از فضلاء و ادبای قرن چهاردهم هجری. در 18 شعبان 1291ق در شیراز متولّد شد. خاندانش از خانواده های قدیم خوراسکان بودند. پدرش که در دستگاه والی فارس (حسام السلطنه) به نظامی گری می پرداخت، عاقبت به اصفهان آمده و در خوراسکان ساکن شد.

صاحب عنوان پس از طی دروس مقدماتی به مدرسه کاسه گران رفته و ادامه تحصیل داد و در اوایل جوانی به خدمت ظل السلطان درآمد. چندی بعد از آن کار کناره گرفت و دندان پزشکی آموخت و از وزارت فرهنگ و صنایع مستظرفه مدرک دریافت کرد. او گاهی شعر می سرود. سرانجام در 26 بهمن 1331ش وفات یافته و در تکیه میر واقع در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

این شعر از اوست:

اوّل فصل بهار است مه فروردین گشته زمرّدنما، سبزه به روی زمین

قطره باران ز شب، در اوّل آفتاب ز باد موج آورد، به سبزه گندمین

ز احتشامی نشان، اگر ز حشمت دهی این سخن نظم او، توصیه تا واپسین

ز عمر باقی تو را، اگر دو روزی بود به شادمانی گرای، مباش اندوهگین[1]

همسرش قدسیه احتشامی نیز از شعرای آن عهد بوده است.

میرزا علی اکبر موافق علی شاه

حاج میرزا علی اکبر موافق علی شاه نعمت اللهی متخلّص به «موافق» فرزند آقا میر

[1] دانشنامه تخت فولاد اصفهان، ج1، صص 140 و 141.