تخت فولاد است. ولی آثار قبر مشهود نیست.

مادّه تاریخ وفاتش را «رفیق اصفهانی» چنین گفته است:

بهر تاریخ او نوشت «رفیق» «جای مشتاق در جنان بادا»

دیوان اشعار او حدود سه هزار بیت بوده و آذر و هاتف و صهبا آن را جمع آوری و تنظیم کرده اند. نسخه های زیادی از این دیوان در کتابخانه ها موجود است. آقای حسین مکّی دیوان او را تصحیح کرده که چندین بار به چاپ رسیده است.[1]

این شعر از اوست:

[بس شیشه دل ها که شکستی ای عشق بس رشته جان ها که گسستی ای عشق

دست همه را ز پشت بستی ای عشق دستی ای عشق و پشت دستی ای عشق]

دلم دانسته در دام تو افتاد تو پنداری که صید غافلی بود

تاج الدّین علی معلّم

تاج الدّین علی معلّم، از خوشنویسان اصفهان در قرن دهم هجری است. از او کتیبه ای به خط ثلث بر روی کاشی در ایوان جنوبی مسجد جامع اصفهان موجود است که در

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص95؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 642 و 643؛ تذکره آتشکده، نیمه دوم، ص638؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 938-940؛ تذکره اختر، ص168؛ تذکره سفینه المحمود، ص295؛ تذکره روز روشن، صص 738-740؛ دیوان مشتاق: مقدّمه؛ تاریخ ادبیات (شفق) ، ص581؛ ریحانه الادب، ج5، ص317؛ الذریعه، ج9، ص1043؛ تذکره ریاض الشعراء، ج4، ص2198؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «مشتاق»، ص475؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص390.