ملاّ علی لنجانی (بهمن علی)

آخوند ملاّ علی لنجانی اصفهانی متخلّص به «بهمن» و ملقّب به «بهمن علی» [از عرفاء و علماء اواخر دوره قاجاریه.

در جوانی برای تحصیل به عتبات عالیات رفته و در نجف اشرف به اجتهاد نائل شد و سپس به سیاحت پرداخت] و به شیراز رسید و به «رحمت علی شاه» دست ارادت داد. پس از وفات او به «حاج محمّدکاظم سعادت علی شاه اصفهانی» پیوسته و به «بهمن علی» ملقّب شد. [پس از مهاجرت «سعادت علی شاه» جهت تعلیم فرزندانش همراه او راهی تهران شد. و پس از وفات مراد و شیخ خود، با حاج ملاّ سلطان محمّد گنابادی تجدید عهد کرد و] در زاویه حضرت عبدالعظیم در شهرری معتکف گردید و در ماه صفر 1309ق وفات نمود و جنب مزار شیخ خود «سعادت علی شاه» مدفون شد.[1]

[این شعر از اوست:

گر ساکن میخانه و گر سوی کنشتیم ما دامن معشوق خود از دست نهشتیم

در کعبه و بتخانه و در دیر و کلیسا جز یار ندیدیم به هر جای که گشتیم

ما طالب اوییم که اندر تک و پوئیم گر قاعد بحریم و اگر سائر دشتیم[2] ]

مهندس علی محمودیان*

مهندس علی محمودیان، از طراحان فرش و مرمّت گران نقاشی در عصر حاضر در سال 1326ش در جونقان از توابع استان چهارمحال و بختیاری متولّد شد و پس از طی

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 666 و 667.

[2] نابغه علم و عرفان، صص 432-435؛ طرائق الحقائق، ج3، صص 432 و 433؛ شمس التّواریخ، صص 83 و 84.