«بهار» را با مختصر تغییراتی رونویس کرده و به نام خود کرد و به منوچهرخان معتمدالدوله تقدیم داشت!

ملاّ علی (فنا) بن اسماعیل اصفهانی که از خوشنویسان و کاتبان نیمه اول قرن چهاردهم هجری است و در مسجد سرخی اصفهان ساکن بوده به احتمال قوی از نوادگان اوست.[1]

میرزا علی فقیهی خوراسکانی*

حاج میرزا علی فقیهی خوراسکانی، عالم فاضل صالح متوفی به سال 1380ق و مدفون در تکیه ملک در تخت فولاد اصفهان. این شعر بر سنگ قبر او نوشته شده است و سروده خود اوست:

سمّی شاه ولایت برفت از دنیا به عشق دیدن مولای خود سوی عُقبی

تمام عمر به وعظ و مصائب شه دین بُد اشتغال وی آنکه ز روی صدق و یقین

بُدی نبیره زهرا ز نسل دختر او خدای بخش ز رحمت پدر و مادر او

نداشت توشه ره جز امید غفّور اِله که ما خَلَق همه باشند فقیر آن درگاه

هزار و سیصد و هشتاد بود از هجرت که بار بست به جنّت حَقَّش کند رحمت

حاج سیّد علی قاضی عسکر*

حاج سیّد علی قاضی عسکر، از علماء معاصر اصفهان در 5 خرداد 1333ش (مطابق با 23 رمضان 1373ق) در اصفهان متولّد شد و از 15 سالگی وارد حوزه علمیه اصفهان شد و نزد شهید سیّد حسن بهشتی نژاد و مرحوم حاج آقا طه کافی دروس مقدماتی را

[1] تذکره مآثر الباقریه، صص 116 و 331-333؛ تاریخ تذکره های فارسی، ج2، صص 191-201.