یک بیماری در سال 1094ق در اورنگ آباد وفات یافت. جنازه او به شاه جهان آباد حمل و همانجا دفن شد.

در خط نستعلیق استادی توانا بوده و نزد پدر مشق خط کرده بود و شعر را نیکو می سرود و به نام خود (علی) تخلّص می کرد. از او ده ها قطعه خوشنویسی در کتابخانه سلطنتی تهران، موزه دولتی افغانستان در کابل، موزه باستان شناسی دهلی، کتابخانه آقای سلطان القرائی در تبریز، موزه آثار اسلامی ترک در استانبول، کتابخانه مجلس شورای اسلامی در تهران و مجموعه مهدی بیانی در تهران موجود است. این بیت از اوست:

چه جلوه بود که در صحن باغ پیدا شد که شاخ گل قفس بلبلان شیدا شد[1]

علی خطیبی اصفهانی

ابوعلی علی بن منصور بن عبیداللّه خطیبی اصفهانی معروف به «اجل»، ادیب، نحوی، لغوی و فقیه شافعی در قرن ششم هجری. در سال 547ق در بغداد متولّد شده و در مدرسه نظامیه به تحصیل پرداخت. در زمان خود اعلم و افقه از او کسی نبود. خصوصا در لغت کسی را با وی حدّ برابری نبود و اکثر کتب لغت، اشعار و اخبار و کتب دیگر را حفظ بود. [در سال 622ق وفات یافت.]

از اشعار اوست:

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، صص 298 و 299؛ احوال و آثار خوشنویسان، صص 447-449؛ تذکره ریاض الشعراء، ج2، ص1024؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، صص 186 و 187؛ کلمات الشعراء، ص49؛ دانشمندان آذربایجان، ص182؛ تاریخ خط و خطاطان، صص 143-145؛ فرهنگ معین، ج5، ص435؛ کارنامه بزرگان ایران، ص255؛ الذریعه، ج9، ص753؛ ریحانه الادب، ج3، ص36؛ سخنوران آذربایجان، ص553؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص391؛ اطلس خط، صص 540 و 541.