خاک پای تو سر تاجوَری نیست که نیست بنده ات خسرو زرّین کمری نیست که نیست

از دو گیسوی تو بر گردن جانهاست کمند بسته قید تو اهل نظری نیست که نیست[1]

ملاّ علی جاوید مازندرانی

ملاّ علی ساروی مازندرانی متخلّص به «جاوید» [فرزند ملاّ محمّدعلی از شعرای قرن یازدهم هجری. نسب او به بلال حبشی از صحابه مشهور رسول خدا صلی الله علیه و آله باز می گردد. در ساری متولّد شده و جهت تحصیل به مشهد مقدّس رفت. [عاقبت به اصفهان آمده و در سال 1070ق وفات یافت و در بقعه محمّدعلی بیگ ناظر در مزار بابارکن الدّین [تخت فولاد] اصفهان مدفون شد.

ابتدا «دانش» تخلّص داشته و سپس آن را به «جاوید» تغییر داد.[2] [در شعر و ادب خصوصا سرودن قصیده و غزل و طرح معما مهارت داشت. این شعر از اوست:

گذشتن از لبِ میگون به وقت سبزه خط چنان بود که کسی توبه در بهار کند]

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 197 و 198؛ آئینه اهل قلم، ص28؛ الذریعه، ج25، ص244؛ فهرست کتابخانه حضرت عبدالعظیم، ج1، ص66.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص530؛ قصص الخاقانی، ج2، صص 147 و 148؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص211؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص596؛ الذریعه، ج9، ص191؛ تذکره غنی، ص35؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «علی مازندرانی»، ص256؛ ریحانه الادب، ج2، ص211؛ تذکره ریاض الشعراء، ج1، ص533.