1321ش به اصفهان مراجعت نموده و امامت نماز جماعت مسجد و حسینیه نورباران را به عهده گرفت تا اینکه در سال 1346ش به علت بیماری حنجره وفات یافت و در تکیه آقا سیّد محمّد ترک (تکیه جهانگیر قشقائی) مدفون شد. از او «دیوان شعر»ی باقی مانده است. از اوست:

ای حسین من عاشق روی توام واله و شیدای در کوی توام

آخر ای روح روان خورشید جان قبله ام هستی و من سوی توام[1]

میرزا علی شریف

میرزا علی متخلّص به «شریف» فرزند محمّدحسن [از شعرای قرن چهاردهم هجری[ در سال 1286ش در اصفهان متولّد شده و به شغل قنادی روزگار می گذرانید و گاهی برحسب اقتضای حال شعر می سرود. از اوست:

عاشق که بود قبله گهش ابروی جانان دیگر چه کند کیفیّت دیر و حرم را[2]

میرزا علی قاری*

میرزا علی میر سعیدی معروف به «قاری» و «بیدآبادی» فرزند ملاّ حسن قاری از اساتید فن قرائت و تجوید در قرن چهاردهم هجری.

در قرائت قرآن صوتی دلنشین داشت. اهل محله بیدآباد اصفهان بود و به فنون موسیقی همچون گوشه های موسیقی، آواز و الحان آشنا بود. او جلسات قرائت قرآن را در مسجد سیّد و مسجد علیقلی آقا برپا می کرد و شاگردان علاقمند نزد او تعلیم

[1] تذکره شعرای استان اصفهان، (ویرایش دوم) ، ص203.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص269.