تهران موجود است.[1]

ملاّ علی اعمی

ملاّ علی اعمی [از حافظان قرآن و اهل ادب در قرن چهاردهم هجری] خادم و مؤذّن مسجد ایلچی. حافظ قرآن و مردی شوخ و بذله گو بود. طبعی روان و حافظه ای قوی داشت و گاهی شعر می گفت. این بیت از اوست:

به رخ چو ماه من برقع ز مُشک ناب می گیرد به چشم اهل دل خورشید عالم تاب می گیرد[2]

سیّد علی امامی

سیّد علی امامی بیدآبادی، نقاش و قلمدان ساز هنرمند قرن سیزدهم هجری و از اهالی محلّه بیدآباد اصفهان.[3]

میرزا علی ایوان کیفی*

درویش میرزا علی، از صوفیان و عرفای قرن یازدهم هجری است. از اهالی قریه «ایوان کیف» (بین تهران و خوار = گرمسار) بوده و سال ها در اصفهان به عبادت و ریاضت مشغول بوده است.[4] از تولّد تا وفات و مشایخ طریقتی او اطلاعی در دست نیست.

[1] حروفیه در تاریخ، ص44؛ دانشمندان آذربایجان، ص387؛ دائره المعارف تشیع، ج11، ص418.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص43.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص53.

[4] قصص الخاقانی، ج2، صص 197 و 198.