اصفهان مدفون شد.[1] سام میرزا می نویسد: قافیه غلط در شعر او بسیار است.[2] دیوان اشعارش اکنون موجود نیست ولی در خلاصه الاشعار تعدادی از ابیات شعرهای او آمده است.

وی به مطالعه اشعار قدماء علاقه داشته و نسخه ای از «نه سپهر» امیرخسرو دهلوی را به خط نستعلیق در سال 923ق کتابت کرده که در کتابخانه مجلس شورای اسلامی در تهران موجود است.[3]

برادرش هم شاعر بوده و «بهاری» تخلّص می کرده است. این بیت از اشعار ادایی اصفهانی است:

در خواب شدم لعل توام پیش نظر بود بیدار شدم دیده پر از خون جگر بود[4]

آقاعلی اصفهانی

آقاعلی اصفهانی، شاعر ادیب قرن یازدهم هجری. در کمال دردمندی و نامرادی بوده و به صحبت اهل کمال بسیار رسیده بود. از مخصوصان و مصاحبان میرزا جلال شهرستانی بود. پس از فوت او به نجف آباد رفته و باغ و منزلی فراهم ساخته و ساکن شد و به قناعت و درویشی روزگار سپری نمود. در شعر طبعی روان داشت.

از اوست:

تلاطم چون حبابم داشت در گرداب سرگردان دل از خود یک نفس برداشتم آرام حاصل شد[5]

[1] خلاصه الاشعار (بخش اصفهان) ، ص380.

[2] تذکره تحفه سامی، ص819.

[3] احوال و آثار خوشنویسان، ج2، ص434.

[4] سایر منابع: عرفات العاشقین، ج1، ص575؛ الذریعه، ج9، ص63؛ منتخب اللطایف، ص94.

[5] تذکره نصرآبادی، ج1، ص194؛ دیباچه دیار نون، ص131.