لاجرم از بهر تاریخش نوشت: «دُرّ یکتای سخن ای اوحدی»

[و استاد منوچهری قدسی نیز گوید:

سال تاریخ تو را «قدسی» سرود «آه رفتی نازنین» یکتای من]

کتب چندی تألیف نموده است که از آن جمله است:

1. «دیوان اشعار» که قسمتی از آن در سال 1319ش به طبع رسیده است.2. ترجمه «تاریخ سلجوقی» تألیف: ادوارد براون3. «تذکره شعرای ایران» از اوایل قرن 14 به بعد4. «رساله در موسیقی»5. «تاریخچه انجمن های ادبی اصفهان» که در چندین شماره از مجله وحید به چاپ رسیده است. مرحوم یکتا دیوان عموی خود غمگین را تصحیح و تحشیه نموده و بر آن مقدمه نوشته و به چاپ رسانده است.[1]

از اوست:

عمری پی مهرویان، رفت این دل سودائی تا نقد نکونامی، شد صرف به رسوائی

رفتند نکورویان چون عمر عزیز از کف من ماندم و رسوائی، دل مانده و شیدائی

میرزا عبدالمجید فریدنی*

میرزا عبدالمجید فریدنی، عالم فاضل، مفسر و ادیب، از علمای اصفهان در اواخر دوره قاجاریه.

در اصفهان نزد جمعی از علماء از جمله آخوند ملاّ عبدالجواد خراسانی و حاج شیخ محمّدباقر نجفی تحصیل نمود و به اجتهاد رسید. در فقه، ادبیات، تفسیر و تجوید مهارت

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 546-549؛ سخنوران نامی معاصر ایران، ج6، ص3982؛ نامه سخنوران سپاهان، ج3، ص 99-115؛ دولت دیدار، صص 37 و 279؛ بزم معرفت، صص 288-301.