درویش عبدالمجید را پس از وفات در قبرستان مقابل تکیه میر فندرسکی [در تخت فولاد اصفهان] دفن کردند و اینک مزارش معلوم و معیّن است.

از اشعار اوست:

نه آدمی است کسی کو تو را پری داند پری کی این همه شوخی و دلبری داند

تو ای متاع محبّت چگونه کالائی که قیمت تو نه بایع، نه مشتری داند

نه من به بندگی خواجه دگر راضی نه خواجه ام روش بنده پروری داند[1]

میرزا عبدالمجید سرشار قهفرخی

میرزا عبدالمجید شریعت زاده فرزند آخوند ملاّ عبدالوهاب خرّم [بن حاج مجید[ قهفرخی چهارمحالی، از شعرای معاصر در سال 1284ش. در «قهفرخ» [فرّخ شهر کنونی[ متولّد شد[2] [و مقدمات علوم را در زادگاه خود نزد پدر فرا گرفت. سپس به اصفهان رفته

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 105 و 106 و 110؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 600 و 601؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، صص 192 و 193؛ تجربه الاحرار، ج1، صص 439-452؛ تذکره آتشکده، نیمه دوم، صص 634-636؛ تذکره انجمن خاقان، صص 612-614؛ تذکره سفینه المحمود، ص301؛ تذکره نگارستان دارا، ج1، صص 250 و 251؛ تذکره روز روشن، ص259؛ تذکره محمّد شاهی: مخطوط؛ تذکره نتایج الافکار، ص669؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 931 و 932؛ آثار عجم، ص545؛ تذکره خوشنویسان، ص132؛ پیدایش خط و خطاطان، ص179؛ احوال و آثار خوشنویسان، ج2، ص414 و ج4، صص 1262-1264؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، صص 131-135؛ اطلس خط، ص618؛ ریحانه الادب، ج2، صص 218 و 219؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «درویش»، ص522؛ الذریعه، ج9، صص 304 و 698؛ خوشنویسی در کتیبه های اصفهان، ص13؛ مجله کلک: شماره 76-79؛ تابستان 1375، صص 510-515؛ طرائق الحقائق، ج3، ص165؛ دویست سخنور، صص 365-366؛ کارنامه بزرگان ایران، صص 276 و 277؛ دانشنامه هنرمندان ایران و جهان اسلام، صص 410 و 411؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص320؛ فرهنگ اعلام سخن، ج1، ص704؛ خوشنویسی در ایران، صص 80-83؛ خط و خطاطان (رفیعی) ، ص156.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص241.