«منارجُنبان اصفهان» تشریح نموده اند.[1]

عبداللّه اصفهانی

ابوبکر عبداللّه بن محمّد بن نعمان اصفهانی [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن چهارم هجری] از ابونعیم فضل بن دکین روایت می کند و ابوبکر بن قباب (ابی فورک) از او نقل حدیث می نماید.[2]

عبداللّه تمیمی اصفهانی

قاضی ابوبکر عبداللّه بن محمّد تمیمی اصفهانی از فقهاء و محدّثان قرن ششم هجری است. ابوعلی حسن بن حسین بن جعفر خطیب دینارآبادی از او روایت می کند.[3]

عبداللّه بن معاویه

جناب عبداللّه بن معاویه بن عبداللّه الجواد بن جعفر طیّار، مدّتی در اصفهان بوده و بعدا به خراسان رفته و آن جا در سال 131ق به دستور ابومسلم خراسانی در شهر هرات در زندان شهید شده است. عبداللّه مردی شاعر، ادیب، شجاع و بخشنده بود. این شعر معروف از اوست:

وَ عَینُ الرِّضا عَن کُلّ عَیبٍ کَلیلَه ولکن عَین السخْطِ تُبدی المَساویا

در قریه آفاران [که اکنون به شهر پیوسته و جزو محلّه های غرب شهر اصفهان است[ امامزاده ای موجود است که شاهزاده عبداللّه می گویند و آن را جناب عبداللّه بن معاویه بن

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص796؛ گنجینه آثار تاریخی اصفهان، صص 279 و 280؛ تاریخ اصفهان (جابری) ، صص 21 و 76.

[2] التّحبیر، ج1، ص464.

[3] بزرگان و سخن سرایان فارس، ج1، ص156؛ معجم البلدان، ج2، ص545.