نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 4 صفحه : 342
زادگاه
خود مراجعت نموده و در آنجا ساکن شد. از اوست:
جانا
مرا به تیغ محبّت به ناز کُش قدرت که راست از تو طلب خونبها کند[1]
عبداللّه
اسدی اصفهانی*
ابومحمّد
عبداللّه بن عمران بن ابوعلی اسدی، [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن سوم هجری.] از
موالی سُراقه بن وهب اسدی اصفهانی است. جدّش ابوعلی در زمان خلافت مراوان بن
عبدالملک به اصفهان آمد.
صاحب
عنوان چندی در اصفهان به استماع حدیث مشغول بوده و آنگاه به ری رفته و آنجا ساکن
شده است. از وکیع در تفسیرش و از ابو داود و یحیی بن ضریس و یحیی بن آدم و جریر و
عثّام بن علی روایت کرده و ابوالعباس احمد بن اسحاق بن ابراهیم جوهری (حمویه ثقفی)
از او نقل حدیث کرده است.[2]
میرزا
عبداللّه اشتهای گرجی
میرزا
عبداللّه متخلّص به «اشتها» و «سرگشته» فرزند حاج فریدون گرجی اصفهانی، شاعر خوش
ذوق قرن سیزدهم هجری.
از
اعضاء انجمن ادبی ابوالفقراء بوده و به سبک بسحاق اطعمه (ابواسحاق نداف شیرازی)
شعر می گفته و بیشتر اشعار او در وصف اطعمه و اشربه است. مرحوم عمان سامانی در قصیده
انجمنیّه درباره او گوید: