فرزندش اسماعیل (صاحب بن عباد) ، ابواسحاق بن حمزه، ابوبکر احمد بن موسی بن مردویه، حافظ ابی الشیخ عبداللّه بن محمّد بن جعفر اصفهانی، محمّد بن ابراهیم بن علی و محمّد بن حیان مازنی از او روایت می کنند.

او ابتدا معلم رکن الدّوله حسن بن بابویه دیلمی بوده و چون رکن الدّوله به سلطنت رسید، وی را منصب کتابت و وزارت داد و تا سال 335ق که وفات یافت در این مقام بود.[1]

[وی کتابی درباره «احکام قرآن» نوشته و با حسن بن عبدالرّحمان حماد قاضی مکاتبه داشته است. منشآت او را مدون کرده بودند و در آن روزگار شهرتی داشت. عباد طالقانی در کلام، حدیث، فقه و ادب زبردست بوده است.]

عباد تمیمی

ابونهشل عَبّاد بن ابی غالب محمّد بن ابی محمّد عبداللّه بن ابی الرّجاء محمّد بن علی بن احمد بن جعفر بن سلیمان بن حیّان تمیمی معدل، [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن ششم هجری.] او از خانواده علم و حدیث بوده و از ابوطاهر احمد بن محمّد بن عمر نقاش، ابومحمّد عبداللّه بن ابی الرّجاء قاضی (جدّ خود) و دیگران حدیث شنیده و ابوسعد سمعانی در سال 531ق از او استماع حدیث کرده است. او از شیوخ ابوموسی مدینی اصفهانی است.[2]

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص275؛ مزارات اصفهان، صص 284 و 285؛ ذکر اخبار اصبهان، ج2، ص138؛ طبقات المحدّثین، ج4، ص366؛ معجم البلدان، ج4، ص7؛ وفیات الاعیان، ج1، ص232؛ المنتظم، ج7، ص184؛ تاریخ تشیع اصفهان، صص 216 و 217.

[2] التّحبیر، ج1، ص511.