خواجه ظهیرالدّین عبداللّه امامی اصفهانی

خواجه ظهیرالدّین عبداللّه امامی اصفهانی [از عرفای قرن نهم هجری] شاگرد سیّد زین العابدین علی معروف بن «سید شریف» و مرید «علاءالدّین عطار نقشبندی» بود. او درک محضر شاه نعمت اللّه ولی ماهانی کرمانی مؤسس سلسله نعمت اللهیه را نموده و به او عرض ادب نموده بود.[1]

ملاّ عبداللّه امانی کرمانی

ملاّ عبداللّه کرمانی، شاعر ادیب متخلّص به «امانی» از شعرای قرن یازدهم هجری.

از اصفهان به هند مسافرت نموده و در آنجا در نزد میرجمله شهرستانی تقرّب یافته و با مُکنت و ثروت زیاد به اصفهان مراجعت نموده است. دیوانش متجاوز از دو هزار بیت است. تا سال 1041ق حیات داشته و در آن سال مادّه تاریخی جهت فوت میرداماد سروده است.[2]

این شعر از اوست:

ای حجاب تو حسن را ناموس ای نصیب از لب خیالت بوس

گرچه زشتیم از توایم آخر پای طاووس باشد از طاووس

میرزا عبداللّه خوشنویس اصفهانی

میرزا عبداللّه بن حاجی آقاجان خوشنویس اصفهانی [از خوشنویسان ماهر قرن

[1] زندگی شاه نعمت اللّه ولی، ص43؛ طرائق الحقائق، ج3، ص56؛ رشحات عین الحیات، ج1، صص 168 و 169.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص439؛ الذریعه، ج9، ص94؛ ریاض الشّعراء، ج1، ص277.