میرزا عبدالکریم سیمای نطنزی

میرزا عبدالکریم نطنزی متخلّص به «سیما» شاعر ادیب فاضل و عارف دانشمند. از شعرای قرن سیزدهم هجری. در قریه «طالخانی» (طالخونچه) سمیرم متولّد شده و در اصفهان و گیلان به تحصیل پرداخته و در اغلب علوم همچون ادبیات، حکمت، طب و نجوم مهارت یافت. در رشت به خدمت منوچهرخان معتمدالدّوله رسیده و در وصف او قصیده انشاء نموده و مورد التفات او واقع شد. چندی هم نزد قربانعلی شاه جیلستانی و سپس مجذوب علی شاه به تکیمل مراتب عرفانی و طی سیر و سلوک پرداخت. اغلب در نطنز بسر می برد و برای علماء و عرفا و بزرگان نطنز و کاشان مدایح و مراثی می سرود. [سال وفاتش به دست نیامد. اما تا سال 1281ق در قید حیات بوده است.]

منظومه های زیر از سروده های اوست:

1. «الهی نامه» 2. «ریاض المحبّین»3. «شقایق الحقایق»4. «مشرق الانوار»5. «مجموعه قصاید»[1]

سیّد عبدالکریم حسینی خوزانی

سیّد عبدالکریم حسینی خوزانی، از کاتبان قرن سیزدهم هجری است. او نسخه ای از «ترجمه الصلاه» فیض کاشانی را در سال های 1258 تا 1265ق کتابت کرده است. این نسخه به شماره 1276 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی در قم موجود است.[2]

[«خوزان» یکی از محلّه های سه گانه «سده» ماربین اصفهان است و اکنون از محله های «خمینی شهر» به شمار می رود.]

[1] تذکره مدایح معتمدیه: خطّی؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج1، صص 812-814؛ میراث فرهنگی نطنز، ج2، صص 176-178.

[2] فهرست مرعشی، ج11، ص169.