او پس از سال 500ق وفات یافته است. دخترش آمنه نیز محدّثه و عالمه است.[1]

عبدالکریم جوباری اصفهانی

ابوالوفاء عبدالکریم بن علی بن عیسی بن نعمان اصفهانی جوهری جوباری، [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن ششم هجری و از اهالی محلّه جوباره.] از ابوسعید عبدالواحد بن محمّد معلم اصفهانی حدیث شنیده و ابوسعد سمعانی از او استماع حدیث کرده است.[2]

عبدالکریم اصفهانی

ابوالخیر عبدالکریم بن علی بن محمّد بن علی بن فورجه (فُ - وَ - رَ - جَ - ه) اصفهانی [از محدّثین عامّه اصفهان در قرن ششم هجری.]

از ابوبکر بن ریذه، ابوالحسین احمد بن محمّد بن فادشاه، ابونصر فضل بن محمّد بن سعد قاشانی، ابومحمّد عبدالعزیز بن احمد بن فاذویه استماع حدیث کرده و در شب دوشنبه 12 شوال 512ق وفات یافته است. تولّدش سال 428ق بوده است.

ابوسعد سمعانی از او به عنوان «شیخٌ سدیدٌ صالح» یاد کرده و از او اجازه روایت گرفته است.[3]

میرزا عبدالکریم سرمست

میرزا عبدالکریم متخلّص به «سرمست» و «روحی» فرزند میرزا محمود، ادیب شاعر و

[1] معجم البلدان، ج2، ص260؛ التّحبیر، ج2، ص 396؛ الانساب، ج4، ص158؛ اللّباب، ج1، ص366؛ گرکویه، ص156.

[2] التّحبیر، ج1، ص478.

[3] التّحبیر، ج1، ص479.