است. او در اصفهان به تحصیل مشغول بوده و از درس شیخ محمّدتقی رازی (صاحب هدایه المسترشدین) استفاده کرده است.[1] ظاهرا او از درس سیّد محمّدصادق کتابفروش نیز بهره برده است.

عبدالکریم بصیر اصفهانی

عبدالکریم بصیری متخلّص به «بصیر» فرزند حاج محمّدرضا بن محمّدرحیم خوشنویس بن آقا غلامعلی بن محمّدرحیم اصفهانی، شاعر و ادیب توانای معاصر در سال 1316ق (مطابق سال 1278ش) در اصفهان متولّد شده و پس از تحصیلات قدیمه و جدیده وارد کارهای دولتی شد. او از اعضای انجمن های ادبی شیدا، کمال، ادیب فرهمند و صائب بود و از اساتید شعر و ادب به شمار می رفت و در شعر دارای طبعی سرشار بود. سرانجام در ماه رجب 1409ق [مطابق 11 اسفند 1367ش] وفات یافته و در [قطعه نام آوران [گورستان باغ رضوان مدفون گردید.

[استاد میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) در پایان مرثیه ای مفصل، مادّه تاریخ وفات او را چنین سروده است:

نوشت از پی تاریخ فوت او «برنا»: «بفنّ شاعری عبدالکریم بوده بصیر»]

1409

از اوست:

هر شب اندر بزم من آن رشک مهر و ماه نیست مونسم جز اشک خونین، همدمم جز آه نیست

از صبا می جستم احوال دل گم کرده دوش گفت در گیسوی پرچینش مرا هم راه نیست[2]

[1] تراجم الرّجال، ج1، ص320.

[2] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 87-90؛ مزارات اصفهان، صص 129 و 130.