عبدالکریم آشفته بختیاری

عبدالکریم خان سالار ارفع بختیاری متخلّص به «آشفته» [فرزند اسفندیارخان سردار اسعد، از شعرای قرن چهاردهم هجری] در حدود سال 1310ق متولّد شد. او اهل شعر و ادب بوده و با فضلاء و ادباء چهارمحال و بختیاری مصاحبت داشت و خود نیز نیکو شعر می سرود. او سرانجام در سال 1363ق [مطابق با 1323ش] وفات یافته و در آرامگاه خانوادگی خوانین بختیاری، در تکیه میر (تخت فولاد) اصفهان مدفون شد. این شعر از اوست:

مه جبین چهره پری وار نداری داری عالمی عاشق و بیمار نداری داری

حسن تو برده گرو از همه خوبان جهان شیوه دلبری ای یار نداری داری

وصل سهل است ولی ناز تو شد مشکل من سر آزار من زار نداری داری[1]

میرزا عبدالکریم طبیب پوده ای

میرزا کریم (عبدالکریم) طبیب [فرزند حاج اسماعیل از اطباء حاذق قرن چهاردهم هجری] اصلاً از مردم پوده سمیرم و در اصفهان ساکن [بوده] و خصوصا در امراض چشم مهارت داشت. کوچه ای در محله خواجو به نام میرزا کریم به او منسوب است.[2]

[1] شناخت سرزمین بختیاری، ص497؛ تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص20؛ تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.

[2] تاریخچه محلّه خواجو، ص28؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص55.