نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 4 صفحه : 271
میر
عبدالغفار اردستانی*
میر
عبدالغفار اردستانی، از سخنوران و شعرای اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری.
ظاهرا از سادات زوّاره است. اغلب در زوّاره و اردستان بود. این رباعی از اوست:
شیرین
دهنت گران شکر می ریزد رویت که از آن سنبل تر می ریزد
خوشحال
کسی که صبح از بستر خواب سروی چو تو در کنار بر می خیزد[1]
میرزا
عبدالغفار پاقلعه ای
میرزا
عبدالغفار پاقلعه ای اصفهانی متخلّص به «سحاب» فرزند محمّدحسن، [خطاط، شاعر و منجم
دانشمند اواخر دوره قاجاریه، جامع فضائل علمی و اخلاقی، از اهالی محلّه پاقلعه
اصفهان بوده و فقه و اصول را از میرزا محمّدهاشم چهارسوقی، هیئت و نجوم را از میرزا
حسن بن دوست محمّد منجم و ادبیات را نزد رضاقلی خان همای شیرازی آموخت.
او
سال ها در محله پاقلعه به تدریس مشغول بود. در انشاء و تحریر اسناد معاملات و
قباله مناحکات دستی توانا داشت و خطوط نسخ و نستعلیق را خوش می نوشت. در شعر و
شاعری نیز ماهر بود.[2] ] وی در سن قریب به هشتاد سالگی در ماه شوال 1336ق وفات یافته
و در تکیه سیّد العراقین واقع در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.[3]
میرزا
عبدالغفار پاقلعه ای نسخه ای از «دیوان همای شیرازی» را به خط نسخ عالی