رئیس اوقاف خراسان شد. مدّتی بعد به خاطر اختلاف با استاندار خراسان (ولیان) به مازندران منتقل شد. در سال 1355ش به خاطر اینکه با تعرضات ثابتی و نصیری در موقوفات نوشهر مخالفت کرد، به فعالیت او در اوقاف خاتمه داده شد.[1]

او نویسنده ای توانا و شاعری خوش قریحه است و تألیفاتی را به رشته تحریر درآورده است از جمله:

1. «بهار ادب» مطبوع 2. «مدرس مجاهدی شکست ناپذیر» مطبوع3. «کلید نگارش»4. «رمز پیروزی»5. «تاریخ منظوم خراسان»6. «شکوفه های ایمان»7. «کارنامه اوقاف»

این بیت از اوست:

چه خوش است حال مرغی که اسیر درد باشد به قفس ترانه خواند به زبان بی زبانی[2]

سیّد عبدالعلی عقدائی

سیّد عبدالعلی عقدائی فرزند سیّد احمد، عالم فاضل جلیل. در عقدای یزد متولّد شده و مقدمات علوم دینی را در مدرسه کاسه گران و نیم آورد اصفهان تحصیل کرده. آنگاه به محضر آخوند ملاّ محمّدحسین فشارکی و آخوند ملاّ عبدالکریم گزی حاضر شد و کسب فیض نمود.

سال ها در اصفهان به شغل محضرداری مشغول بود. او متولّی مدرسه نیم آورد بود و در بین مردم به تواضع مشهور و عالمی خلیق و مهربان و زیرک و کاردان بود و در کمک به ایتام و فقراء تلاش می نمود. وی در 8 صفر 1371ق (برابر با 16 آبان 1330ش) وفات یافته و در صحن تکیه سیّد العراقین در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

[1] مدرس مجاهدی شکست ناپذیر: پشت جلد.

[2] تاریخ شهرضا، ج2، صص 344-347.