پدرش (عبداللّه) و نیای مادری او (حسن بن محمّد دارکی) از محدّثین اصفهان بوده اند. عبدالعزیز در نیشابور و بغداد تحصیل کرده از ابواسحاق مروزی فقه و حدیث آموخته و ابوحامد اسفراینی نزد او بهره علمی برده است. این اسفراینی در حق او گوید:

«فقیه تر از او در روزگار ما ندیدیم.» سال ها در بغداد تدریس می نموده و از اکابر فقهاء شافعیه شمرده می شد. تا اینکه در شوال یا ذیقعده 375ق وفات یافته و در مقبره شونیزیه بغداد مدفون شده است.

او از نیای خود حسن دارکی روایت می کند و ابومنصور احمد بن حسین بن علی بن عمر حربی سکری از او روایت می کند.[1]

[«دارک» از قریه های بلوک قُهاب جی اصفهان است و اکنون در شمال شهر اصفهان واقع شده و به شهر پیوسته است.]

عبدالعزیز کسائی

ابومحمّد عبدالعزیز بن محمّد بن عبدالعزیز کسائی مقری، [از محدّثین عامّه اصفهان[ از ابی علی صحّاف، ابی عمرو بن حکیم، عبداللّه بن ابراهیم بن صباح، محمّد بن عمر بن حفص و احمد بن عثمان ابهری روایت نموده و در سال 388ق وفات کرده است.[2]

عبدالعزیز درآوردی اصفهانی

ابومحمّد عبدالعزیز بن محمّد بن عبید بن ابوعبیده درآوردی جهنی مدنی اصفهانی،

[1] معجم البلدان، ج2، ص423؛ احقاق الحق، ج7، ص240؛ میزان الاعتدال، ج2، ص405؛ مجمل فصیحی، ج2، ص91؛ ریحانه الادب، ج2، ص205؛ طبقات الشافعیّه (حسینی) ، ص98؛ طبقات الشافعیه (اسنوی) ، ج1، ص508؛ طبقات الفقهاء، صص 125 و 212؛ الکنی و الالقاب، ج2، ص224؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص284.

[2] ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص128.