شیخ عبدالصالح پاشنه طلائی

شیخ عبدالصالح بن آقا محمّدمهدی پاشنه طلائی یزدی [بن محمّداسماعیل بن محمّدابراهیم بن ملاّ محمّدصادق اردستانی]، عالم فاضل [در اواخر دوره قاجاریّه] از نوادگان ملاّ محمّدصادق اردستانی است و در یزد سکونت داشته است.[1]

عبدالصّمد عنبری

ابونهشل عبدالصّمد بن احمد بن فضل بن احمد بن علی بن یحیی بن ابان بن حکم بن مرثد بن جابر بن خیوان بن اخرم بن ذهل بن ذؤیب عنبری ادیب، [از محدّثین و ادباء و فضلای قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری.]

در سال 427ق متولّد شده و از ابوالفضل هارون بن محمّد بن احمد بن عبداللّه بن هارون اصفهانی، ابوبکر محمّد بن عبداللّه بن زیده ضبّی، ابوالحسن احمد بن محمّد بن حسین بن فادشاه اصفهانی، ابوذر محمّد بن ابراهیم بن علی صالحانی و ابوبکر محمّد بن عبداللّه بن احمد بن محمّد بن شاذان اعرج و جز آنان حدیث شنیده است.

ابونهشل عنبری در سال 510ق جهت ابوسعد سمعانی اجازه تمام مسموعاتش را نوشته است. او در ذیحجه 517ق وفات یافته است.[2]

شیخ عبدالصّمد محلاّتی

شیخ عبدالصّمد بن حسین محلاّتی، فاضل ادیب [در قرن سیزدهم هجری] سال ها در

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص22.

[2] التّحبیر، ج1، ص455.