اوست و از سال 1104ق شروع و تا تاریخ 1123ق می رسد.[1]

[علاوه بر کتیبه های مدرسه چهارباغ اصفهان، کتیبه های مدرسه آقا کمال خازن (به سال 1108ق) و مدرسه شمس آباد (1125ق) نیز به خط ثلث زیبای اوست. مرحوم مهدی بیانی هم دو قطعه خوشنویسی به خط ثلث زیبای او به تاریخ های 1111ق و 1121ق در تملک داشته است. عبدالمحمّد ایرانی در کتاب خود تصویر نمونه ای از خطوط عبدالرحیم جزایری را به چاپ رسانده که در ایام محاصره اصفهان در سال 1134ق نوشته شده است و ظاهرا آخرین اثر شناخته شده اوست.[2] ]

میرزا عبدالرحیم سمیرمی*

میرزا عبدالرحیم سمیرمی از خوشنویسان زبردست و هنرمند قرن سیزدهم هجری است. تعلیم خط از محمّدباقر سمسوری و میرزا علی اکبر محلاّتی گرفته است. خط نستعلیق را نیکو می نوشت و در کتیبه نگاری استاد بود و در تهذیب نفس و تزکیه کوشیده بود و از علوم ادبی و دینی هم بابهره بود.

در اواخر عمر به تهران رفت و در سلک خوشنویسان دربار ناصرالدّین شاه قرار گرفت و ضمنا به تعلیم خط دیگران نیز پرداخت. ولی شاگردان را فقط در خانه خود می پذیرفت. تاریخ وفات او را هدایت اللّه لسان الملک سپهر 1280ق نوشته ولی فرزند سمیرمی، میرزا محمّدحسین جعفری معروف به «ادیب اصفهانی» سال فوت پدر را 1305ق دانسته است. کتیبه سردر شمس العماره (که اکنون در جای خود نیست) و کتیبه

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص772؛ پیدایش خط و خطاطان، ص208؛ تاریخ خط و خطاطان، ص111؛ خوشنویسی در کتیبه های اصفهان، صص 54 و 55؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، ص99.

[2] گنجینه آثار تاریخی اصفهان: صفحات مختلف؛ احوال و آثار خوشنویسان، ج4، ص1100؛ آثار ایران، ج4، صص 241 و 334.