آثار او «گنج گوهر» یا «اربعین نامه» (در شرح 40 حدیث) و «گوهر مراد» (در شرح حدیث حقیقت) را می توان نام برد.[1] ] این دو بیت از اوست:

بر شمع رُخَت جانا، عالم همه پروانه سرگشته و حیران است، هر عاقل و دیوانه

از غیر تو بگسستند، صاحب نظران دل را آن کس که تو را بشناخت، شد از همه بیگانه

عبدالرحیم معدّل اصفهانی

ابومسعود عبدالرحیم بن علی بن احمد معدّل اصفهانی از محدّثین عامّه اصفهان در قرن چهارم هجری. از ابوعلی حسن بن احمد بن حسن مقری نقل احادیث می کند و حافظ ابونعیم اصفهانی از او روایت می نماید.[2]

عبدالرّحیم طبیب اصفهانی

ابواحمد عبدالرّحیم بن علی بن مرزبان طبیب اصفهانی [از دانشمندان قرن سوم هجری] دانا به علوم طبیعی و علوم شریعت. در دولت آل بویه مقام و منزلتی داشته و در خوزستان و شوشتر قاضی بوده و ریاست امور بیمارستان بغداد را یافته و در جمادی الاولی سال 396ق در تستر (شوشتر) وفات یافته است.[3]

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص494؛ تاریخ شهرضا، صص 94 و 95؛ یادداشت های آقای رحیم قاسمی؛ آثار الحجه، ج1، ص180.

[2] تبیین کذب المفتری، صص 68 و 197.

[3] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص1011؛ اخبار الحکماء، ص154؛ الکامل (ابن اثیر) ، ج9، ص66؛ الاعلام، ج4، ص120؛ تاریخ پزشکی ایران، ص237.