شیخ عبدالحسین حائری اصفهانی

شیخ عبدالحسین حائری اصفهانی فرزند شیخ محمّدحسین صاحب فصول، عالم فاضل. [از علمای قرن سیزدهم هجری] ظاهرا در اصفهان متولّد گردیده و نزد جمعی از بزرگان این شهر و همچنین پدر علاّمه خود تحصیل نموده تا به مقامات عالیه علم و کمال رسید. ظاهرا به همراه پدر به عتبات عالیات رفته و از محضر شیخ محمّدحسن صاحب جواهر کسب فیض نمود. عاقبت به کربلای معلا مهاجرت فرموده و در آن شهر مقدس سکونت نموده است. تا سال 1294ق زنده بوده و پس آن سال وفات یافته است.[1]

میرزا عبدالحسین خان صدر

میرزا عبدالحسین خان بن حاجی محمّدحسین خان صدر اصفهانی، [ادیب فاضل و طبیب ماهر، در قرن سیزدهم هجری] مدّتی حکومت سمنان را داشته و مردی خلیق و فاضل و خوش خط و تیزهوش بوده و در علم طب نیز شهرت و مهارت داشته است. قبرش در نجف در سرداب مدرسه صدر.[2]

[از آثار او کتابت «شرح قصیده لامیه اعشی باهلی» است که به خط نستعلیق در حدود 1250ق آن را کتابت کرده و به شماره 14/8951 در کتابخانه مجلس شورای اسلامی موجود است.[3] ]

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص412؛ تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج2، صص 230 و 231؛ الکرام البرره، ج2، ص710؛ اعیان الشیعه، ج44، ص216؛ اعلاط در انساب، ص4.

[2] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص353؛ صدر التّواریخ، ص105؛ تذکره خوشنویسان، ص143.

[3] فهرست مختصر مجلس، ص502.