به اصفهان آمده [و در مدرسه شاهزاده ها ساکن شده] و نزد آخوند ملاّ علی نوری و جمعی دیگر از علماء و حکماء [از جمله حاج محمّد ابراهیم کلباسی و شیخ محمّدتقی رازی صاحب حاشیه[1] ] تحصیل نموده و به قول مؤلّف «المآثر و الآثار»: «در فقه، اصول، طب، ریاضیات و ادبیّات جمله مهارت کلّی و تَدَرُّبی عظیم داشت.»[2]

سال ها در اصفهان به تدریس حکمت، ریاضیات و طب مشغول بوده [و جمعی کثیر از علماء و حکماء از جمله: میرزا علی انصاری، میرزا ابوالحسن جلوه، میرزا عبدالحمید فریدنی، میرزا محمّدحسین عنقای شیرازی اصفهانی، ملاّ حیدرعلی صبّاغ لنجانی، آخوند ملاّ محمّد کاشی، میرزا محمّدباقر حکیم باشی، شیخ فتح اللّه شریعت اصفهانی، میرزا عبدالباقی پاقلعه ای و سیّد شهاب الدّین نحوی نزد او تحصیل کرده اند.[3]

«گوبینو» وزیرمختار فرانسه در ایران درباره او می نویسد: «از قراری که می گویند در اصول علمی نیز ورزیده است و تار را خوب می نوازد، ولی نظر به این که دین اسلام این کار را حرام دانسته، تاکنون کسی تار زدن او را ندیده است.»[4] ]

سرانجام در غرّه صفر 1281ق وفات یافت.[5] میرزا علی جابری انصاری این مصرع را مادّه تاریخ فوت او یافته است: «مات الجواد و مات العلم و العمل»[6]

[1] الکرام البرره، ج2، صص 702 و 703.

[2] چهل سال تاریخ ایران یا المآثر و الآثار، ج1، ص248.

[3] بزرگان فرهنگ و تاریخ اصفهان: خطی.

[4] سه سال در آسیا، ص427.

[5] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص86؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص145؛ الاصفهان: رجال و مشاهیر، صص 210-212؛ الکرام البرره، ج2، صص 702 و 703؛ مکارم الآثار، ج7، ص 2355.

[6] تاریخ اصفهان (جابری) ، ص287.