میرزا عبدالجواد خطیب

میرزا عبدالجواد خطیب فرزند ملاّ عبداللّه بن ملاّ محمّدحسین بن حسن ریزی لنجانی، ملقب به «لسان الدّین» [از علماء و خطبای عالیقدر اواخر دوره قاجاریه] عالم فاضل، خطیب ادیب و شاعر ماهر. در [ماه شوال] 1279ق متولّد گردیده و نزد فضلاء اصفهان تحصیل نموده و از طرف امام جمعه اصفهان منصب خطابت یافته و در اعیاد و مجالس فاتحه خطبه می خواند و جهت بسیاری از علماء و بزرگان اصفهان مادّه تاریخ گفته [بود.] طبع شعر روانی داشت. اشعار مصیبت زیادی سروده است. [خط نستعلیق را خوب می نوشت. معلم خط مدرسه قدسیه بود. نمونه خط او در سر درب مدرسه صدر بازار و مسجد رکن الملک و سر درب آب انبار کازرونی تخت فولاد موجود است. او در خط شاگرد عبدالرحیم افسر و فتح اللّه جلالی است.]

او در سه شنبه 21 ربیع الاوّل 1359ق [مطابق با 10 اردیبهشت 1319ش] وفات یافته و جنب آب انبار کازرونی در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.

اشعارش حدود سه هزار بیت است. این شعر از اوست:

معراج علی فراز او اَدنی شد در خم چو به دست مصطفی بالا شد

قوسین ز قامت نبی بیش نبود ره طی شد و او بر افق اعلی شد[1]

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص70؛ تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 180 و 181؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص762؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص176؛ دیوان طرب، ص80؛ احوال و آثار خوشنویسان، ص368؛ مکارم الآثار، ج7، ص2322؛ تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر) ، صص 383 و 390؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، ص236؛ خوشنویسی در کتیبه های اصفهان، صص 104 و 105؛ گلزار مقدّس، صص 319-351.