به اصفهان حمل و در گلستان شهدا نزدیک مزار عالم ربّانی حاج آقا رحیم ارباب مدفون شد.

کتاب های زیر از آثار اوست:

1. «ترجمه ایران در زمان پیش از اسلام» نوشته: برتولد اشپولر (که بهترین ترجمه سال شناخته شد) 2. «فهرست کتاب های آکادمی اسلامی» که در سال 1374ش به چاپ رسید3. «اسلام در دیالوگ» در دو جلد4. «جانشینان محکوم» ترجمه «الاستغاثه فی بدعه الثلاثه» در دو جلد5. تألیف 6 جلد کتاب درسی درباره اسلام برای مدارس6. «نصاب آموز»7. «آلمان و کشورهای اروپایی»8. «جبهه اسلامی آزاد». تعدادی از مقالات و مصاحبه های او در کتاب «فلاطوری» (جلد دوّم) به چاپ رسیده است.[1]

میرزا عبدالجواد اخوّت*

حاج میرزا عبدالجواد اخوت فرزند میرزا رضا، از تجّار و اطبّای ماهر قرن چهاردهم هجری. در ماه اسفند 1267ش (مطابق 1306ق) در اصفهان متولّد شد و در نوجوانی در بازار به کار پرداخت. در جوانی با شاهزاده محمّدحسن میرزا که در اصفهان ساکن بود آشنا شد و از او طب آموخت. چندی بعد به شیراز رفته و در کنار طبابت، به تجارت پرداخت. او پس از 10 سال اقامت در شیراز به تهران رفت و در آنجا اقامت نمود تا این که در روز یکشنبه 3 رمضان 1364ق (مطابق 21 مرداد 1324ش) وفات یافته و در مزار ابن بابویه در شهرری مدفون شد. او خاطرات خود را از تولّد تا 31 سالگی (تا سال

[1] فرهنگ شاعران و نویسندگان معاصر سخن، صص 448 و 449؛ کتاب «فلاطوری»، ج1، صص 141-165؛ زندگینامه و خدمات فرهنگی دکتر عبدالجواد فلاطوری، صص 23-27 و 135-150؛ تخت فولاد اصفهان (چاپ دوم) ، صص 240 و 241؛ نادره کاران، صص 885 و 886.