یار هشیار آمد و از صحبت ما مست رفت حیف چون عمری که در غم بگذرد از دست رفت

«باقیا» بر هر گلی مانند بلبل دل مبند عمر چون باد بهاری تا که گوئی هست رفت[1]

عبدالجبّار زعفرانی

ابوالقاسم عبدالجبّار بن ابی غالب بن ابی زید بن محمّد بن احمد زعفرانی اصفهانی [از محدّثین عامه در قرن ششم هجری که] از ابوبکر محمّد بن احمد بن حسن بن ماجه ابهری حدیث شنیده و ابوسعد سمعانی جزئی از احادیث «لوین» را از او استماع کرده است.[2]

عبدالجبّار ابهری

ابوعبداللّه عبدالجبّار بن حسین بن محمّد بن احمد بن محمّد بن حسین بن ماجه ابهری [از محدّثین عامه اصفهان در قرن ششم هجری] جدّش محمّد بن احمد ابهری به «ابن ماجه» معروف بوده و از محدّثین قریه «ابهر» جی اصفهان است.

عبدالجبّار از جدّش حدیث شنیده و ابوسعد سمعانی از او استماع حدیث کرده است.[3]

[1] تذکره میخانه، صص 872-875؛ تذکره نصرآبادی، ج1، صص 434 و 435؛ تذکره شمع انجمن، ص127؛ منتخب اللطایف، ص167؛ الذریعه، ج9، ص123؛ نام نامه موسیقی ایران زمین، ج3، ص90.

[2] التّحبیر، ج1، ص427.

[3] التّحبیر، ج1، ص420.