«واله» مؤلف تذکره «ریاض الشعراء» ملاقات نموده است. طبیب از معاشرین و مصاحبین مشتاق اصفهانی است.

او در سال 1171ق وفات یافته و در تخت فولاد جنب لسان الارض [تکیه شهداء کنونی] مدفون گردید.

مادّه تاریخ وفاتش را «صهبا» گوید:

کلک «صهبا» از پی تاریخ فوتش زد رقم «بزم جنّت منزل آن زبده سادات باد»

دیوان اشعاری دارد حاوی قریب دو هزار بیت که نمونه بهترین شعر فارسی است. [و به چاپ رسیده است. نسخه خطی دیوان طبیب در کتابخانه آیت اللّه گلپایگانی در قم موجود است.] مثنوی به نام «محمود و ایاز» نیز گفته است.

از اوست:

غمت در نهانخانه دل نشیند به نازی که لیلی به محمل نشیند

به دنبال محمل چنان زار گریم که از گریه ام ناقه در گل نشیند

خَلَد گر به پای خاری آسان برآرم چه سازم به خاری که در دل نشیند

پی ناقه اش رفتم آهسته، ترسم غباری به دامان محمل نشیند[1]

[1] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص218؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 747 و 748؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص188؛ اصفهان: کتاب جوانان، ص238؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 719-721؛ تذکره روز روشن، ص499؛ مکارم الآثار، ج4، ص1209؛ تذکره آتشکده: نیمه دوم، صص 584-586؛ الذریعه، ج9، ص644؛ دیوان طبیب اصفهانی، ص89؛ تذکره غنی، ص83؛ فهرست گلپایگانی (صدرائی) ، ج2، ص1904؛ تذکره ریاض الشعراء، ج2، صص 1293 و 1294؛ منتخب اللطایف، ص424.