میرزا رضا آریان

میرزا رضا آریان، [از شعرای قرن چهاردهم هجری] در حدود سال 1260ش در ملایر متولّد شده و عمر خود را به مشاغل دولتی در شهرهای مختلف خصوصا طهران و اصفهان به سر برده و سالها در اصفهان ساکن بوده است. او از وزارت دارایی بازنشسته شده گاهی شعر می سرود و «رضا» تخلّص می کرد.

از اوست:

شد هوا چون نافه چین عنبرین آمد بهار ماه فروردین چو نوروز برین آمد بهار[1]

سیّد محمّد رضا ابن الرّسول*

حاج سیّد محمّد رضا ابن الرّسول، عالم فاضل معاصر در خمینی شهر متولّد شده و در اصفهان نزد جمعی از علماء از جمله: آقا سیّد مهدی درچه ای، سیّد محمّد مدرس نجف آبادی، شیخ محمّد حسن عالم نجف آبادی، آقا سیّد محمّد رضا خراسانی، سیّد عبداللّه ثقه الاسلام، حاج سیّد محمّد صادق مدرس خاتون آبادی و شیخ محمّد رضا نجفی مسجد شاهی تحصیل نمود. او در روستای اصغرآباد خمینی شهر به اقامت جماعت و ارشاد مردم مشغول بود. او پس از عمری صداقت و تقوا در نوروز سال 1330ش وفات یافت و در مقبره عمومی درب سیّد فروشان در خمینی شهر مدفون شد.[2]

محمّد رضا اخگر اصفهانی

محمّد رضا اصفهانی متخلّص به «اخگر» شاعر و خوشنویس ادیب، از سخنوران قرن یازدهم هجری. در اصفهان می زیسته و ظاهرا به خواهش محمود میرزا قاجار به طهران رفته و به کتابت اشعار و آثار او پرداخته است خط شکسته را خوش می نوشته و در شعر

[1] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 485 و 486.

[2] خمینی شهر، شهری که از نو باید شناخت، ص133؛ شرح مجموعه گل، ص59.