محمّد صادق ناظم تبریزی

محمّد صادق تبریزی متخلّص به «ناظم» شاعر ادیب، از سخنوران قرن یازدهم هجری. در محلّه عباس آباد اصفهان ساکن بود. وی به دستور شاه عباس از سال 1028ق تألیف تذکره خود را شروع کرده و در سال 1030ق به مکّه معظّمه سفر نموده و در آن ارض مقدّس ساکن شده و در سال 1036ق تذکره را به پایان رساند. سال وفاتش معلوم نیست. گفته اند که در اواخر عمر به هند رفته و در مراجعت از آنجا در سفر دریایی وفات یافت.

از آثار او: 1. «تذکره نظم گزیده»2. «دیوان اشعار»3. «مثنوی فیروز و شهناز»

از اوست:

سوختم ز آتش شوق تو ز پا تا سر خویش کو نسیمی که فرستم به تو خاکستر خویش[1]

میرزا محمّد صادق نامی اصفهانی

میرزا محمّد صادق موسوی اصفهانی متخلّص به «نامی» شاعر، ادیب و مورّخ توانای قرن دوازدهم هجری.

از سلسله سادات موسوم به «حکیم سلمانی» اسفهان است. اجدادش منصب حکیم باشی دربار صفویه را برعهده داشته اند و خود او برادرزاده میرزا محمّد رحیم حکیم باشی است.

[در اصفهان متولّد شده و در این شهر به کسب علم و فضیلت مشغول شد و چندی بعد به شیراز رفته، به خدمت کریم خان زند درآمد و به خواهش او تألیف کتابی درباره

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص589؛ کاروان هند، ج2، صص 1413-1416؛ تذکره روز روشن، ص796؛ تذکره غنی، ص133؛ دانشمندان آذربایجان، ص369؛ لغت نامه دهخدا: ذیل «ناظم تبریزی»، ص186.