خواجه شاهکی فنائی اصفهانی

خواجه شاهکی اصفهانی متخلّص به «فنائی» از شعرای قرن دهم هجری. از اهالی قریه «رنان» ماربین اصفهان است (که اکنون به شهر پیوسته و از محله های اصفهان است). در اصفهان به تحصیل علم و ادب پرداخت و در فنون ادب و سیاق و حساب و موسیقی مهارتی به سزا کسب کرد. او از مردان متمکّن و معتبر قریه رنان و از بستگان نزدیک رئیس امیر یوسف رنانی بود. در جوانی شعر می سرود امّا در میان سالی دیگر شعر نگفت. «دیوان فنائی» بالغ بر پنج هزار بیت است. سال وفاتش معلوم نیست، امّا تا سال 989ق در قید حیات بوده است.

از اوست:

عشقی داریم و سینه سوزانی دردی داریم و دیده گریانی

عشقی و چه عشقی عالم سوزی دردی و چه درد بی درمانی[1]

شاه محمّد اصفهانی*

شاه محمّد اصفهانی، از نقاشان هنرمند قرن دهم هجری است. وی پیرو سبک نقاشی سلطان محمّد بوده است. از آثار او «شاهزاده صفوی گل به دست» را می توان نام برد که در موزه هنرهای زیبای «بوستون» در آمریکا موجود است.[2]

شاه مراد خوانساری*

شاه مراد خوانساری، موسیقیدان هنرمند قرن یازدهم هجری. در اصفهان ساکن بود و

[1] تذکره خلاصه الاشعار، (بخش اصفهان)، صص 286. 287؛ تذکره تحفه سامی، ص237؛ تذکره آتشکده: بخش سوم از نیمه نخست، ص947؛ تذکره روز روشن، ص409؛ الذریعه، ج9، ص500؛ تاریخ نظم و نثر، ص711.

[2] هنر ایران، ص110؛ کتابشناسی کتابهای خطی، ص32؛ مجلّه نشر دانش، سال دهم، شماره 4، خرداد و تیر 1369، ص42.