میر محمّد حسین بن میر یحیی حسینی اصفهانی، شاعر ادیب و دانشمند فاضل [از سخنوران قرن سیزدهم هجری در سال 1204ق در محلّه «فهره» اردستان متولّد شده و تحصیلات مقدماتی را در آنجا آغاز کرد. نسب او به حکیم الملک اردستانی (بانی مدرسه نیم آورد اصفهان) منتهی می شود. او برای تکمیل تحصیلات خود به عتبات عالیات رفته و 7 سال به فراگیری فقه و اصول و کلام و تفسیر مشغول بود. سپس به اصفهان آمده و در ادبیات، منطق، فلسفه، ریاضیات و نجوم مهارتی به سزا کسب کرد و تحصیلات خود را به پایان رساند. او جهت احداث حصار نجف توسط حاج محمّد حسین خان صدر اصفهانی قصیده ای سرود و مورد عنایت صدر واقع شد. فتحعلی شاه قاجار هم که شهرت او را دریافت او را به طهران طلبید و فدا در طهران مورد احترام شاه و درباریان و اعیان دولت و مملکت قرار گرفت. پس از فوت فتحعلی شاه، جانشین او محمّد شاه نیز همواره در احترام او می کوشید. فدا اغلب عمر خود را در اصفهان گذراند تا اینکه در سال 1267ق وفات یافته و] در قبرستان جنب پل خواجو، در کنار قبر ملّا محمّد صادق اردستانی (آخوند پلویی) مدفون شد. [در اوایل قرن چهاردهم هجری، به خاطر احداث خیابان آبشار قبرستان را خراب کردند، یکی از نوادگانش استخوان های فدا را در تکیه ملک واقع در تخت فولاد مدفون کرد.] «دیوان فدا» حدود چهار هزار بیت شعر داشته و هنوز به طبع نرسیده است. اشعارش اغلب در مدح و مرثیه ائمه هدی و حضرت معصومین علیهم السلام است.

از اوست:

زاهد به هوای خُلد سرگردان است دوزخ محک تجربه مردان است

گویند که درد و غم نباشد به بهشت معلومم شد که جای بی درد آنست[1]

[1] تذکره مدایح معتمدیه: خطی؛ تذکره شبستان، صص 217 و 218؛ تذکره نگارستان دارا، صص 243 و 244؛ تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 805 و 806؛ تذکره مآثر الباقریه، صص 62. 63؛ تذکره سفینه المحمود، ص134؛ تذکره دلگشا، ص334؛ تذکره اختر، صص 159-161؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج2، صص 1296 و 1297؛ تذکره انجمن خاقان، ص 602 و 603؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 22 و 23؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص669؛ مزارات اصفهان، ص151؛ الکواکب المنتشره، ص306؛ الذریعه، ج9، ص814؛ نامه سخنوران سپاهان، صص 75-85؛ آتشکده اردستان، ج3، صص 63-75.