گیلانی عارف مشهور است. از شاگردان آخوند ملّا علی نوری بوده، پس از تحصیل علوم ظاهر خدمت حسین علی شاه رسیده و در سال 1222ق در سفر حج در کاظمین وفات یافته [است].

از اوست:

عمری به درِ مدرسه ها بنشستیم با اهل ریا و کبر و کین پیوستیم

از یک نظر عاشق رندی آخر هم از خود و هم از غیر خود وارستیم[1]

زاهر ثقفی اصفهانی

ابوالمجد زاهر بن احمد بن حامد ثقفی اصفهانی، از محدّثین عامّه اصفهان در قرن هفتم هجری است. وی در سال 607ق متولّد شده و مَقدسی در اصفهان از او اخذ حدیث نموده است.[2]

زاهر مغازلی

ابونصر زاهر بن محمّد بن ابوالقاسم مغازلی واعظ اصفهانی، از محدّثین و خطبای عامّه اصفهان در قرن ششم هجری. در اصفهان و رُستاق های آن به وعظ خطابه مشغول بود و چون اشعری مذهب بود، مردم اصفهان به او اعتقاد نداشته اند. او از ابوعلی حدّاد و ابوالقاسم ثقفی حدیث شنیده و ابوسعد سمعانی از او حدیث استماع کرده است.

اوائل محرّم سال 537ق فوت شده است.[3]

[1] طرائق الحقائق، ج3، ص233؛ ریاض العارفین، (چ1305ش)، ص261؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص569؛ مکارم الآثار، ج3، ص750؛ بیان المفاخر، ج2، ص234؛ الاصفهان: رجال و مشاهیر، ص336؛ ریحانه الادب، ج2، ص355؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، ج1، ص356.

[2] جعفر بن ابیطالب، ص23.

[3] التّحبیر، ج1، ص287.