وی در سال 270ق در بغداد وفات یافته [و در مقبره شونیزیه بغداد مدفون شد.[1]]

شیخ داود مصاحبی

شیخ داود بن ملّا علی اکبر مصاحبی نائینی، عالم فاضل. در سال 1278ش (حدود 1317ق) در «محمّدیه» نائین متولّد شده و پس از تحصیل مقدمات به اصفهان آمده و نزد بزرگان و مجتهدین این شهر همچون حضرات آیات حاج آقا رحیم ارباب، سیّد محمّدرضا خراسانی، آقا شیخ محمّدرضا نجفی، آقا سیّد عبداللَّه مدرس (ثقهالاسلام)، میر سیّد علی نجف آبادی، میر سیّد محمّد نجف آبادی و حاج شیخ مهدی نجفی تلّمُذ نموده، تا به مقامات عالیه علم ارتقاء یافته است و در علوم اسلام همچون فقه، اصول، تفسیر و حدیث صاحب نظر بود و از برخی از اساتید خود نیز اجازاتی داشت.

وی از جنبه اخلاقی عالمی زاهد و متواضع و منیع الطّبع و دارای خطّی زیبا بود. در مدرسه حاج شیخ محمّدعلی ثقهالاسلام حجره داشت و در این حجره که عموماً روزها در آن به مطالعه و تدریس مشغول بود. شمشیری داشت و آن را بدان امید نگاه داشته بود که در هنگام ظهور حضرت بقیهاللَّه الاعظم روحی و ارواح العالمین له الفداء به وسیله آن شمشیر بادشمنان خدا بجنگد. وی در محلّه نو خواجو ساکن و در یکی از مساجد آنجا امامت می نمود. سرانجام در 18 ذی القعده سال 1401ق وفات یافته و در تکیه معارفی در تخت فولاد[ که اکنون جزو یکی از مساجد تخت فولاد واقع شده] مدفون شد.

از آثارش جزوه ای به نام «التّنقیح فی مسأله التّلقیح» در بین کتابهایش موجود

[1] راهنمای دانشوران، ج2، ص124؛ مرآه الجنان، ج2، ص184؛ الفهرست (ابن ندیم)، ج1، ص316؛ میزان الاعتدال، ج2، ص126؛ احقاق الحق، ج1، ص167 و 172؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص597؛ الاعلام، ج3، ص8؛ ذکر اخبار اصفهان، ج1، ص312 و 313؛ اللّباب، ج2، ص297؛ طبقات الفقهاء، ص102؛ تاج العروس، ج3، ص375؛ سیر اعلام النّبلاء، ج13، صص 108-97؛ وفیات الاعیان، ج2، صص 257-255؛ الوافی بالوفیات، ج13، ص473؛ تبیین کذب المفتری، ص340؛ شدّالازار، ص102؛ تاریخ منتظم ناصری، ج1، ص104.