بهره مند شده و سپس به زادگاه خود بازگشته و به ترویج دین و تألیف و تحقیق مشغول شده است.

وی در عید فطر (اوّل شوّال) سال 1324ق در مولد خود وفات یافته و در مقبره درب سیّد در قریه فروشان سِدِه مدفون گردید.

صاحب عنوان دارای اجازه از آقا شیخ زین العابدین مازندرانی و میرزا محمّد هاشم چهارسوقی بوده و تألیفاتی نیز دارد که از آن جمله است:

1. «کتاب فقه» (طهارت و صلاه) مفصّل 2. «رساله در شرط ضمن عقد» 3. «منجزات مریض» 4. «احکام عبادت جاهل» 5. «صلح فرار از دِین» و غیره.

همچنین او کتاب «زبده الاصول» شیخ بهائی را تصحیح نموده و میرزا عبدالحسین قدسی در سال 1316ق آن را کتابت نموده و در اصفهان چاپ سنگی شده است.[1]

شیخ محمّد باقر واثق همدانی

حاج شیخ محمّد باقر همدانی متخلّص به «واثق» فرزند آقا ملّا حسنعلی بن محمّد بن میرزای همدانی، عالم فاضل و ادیب شاعر. در سال 1274ه.ق در همدان متولّد شده و در 1295 برای تکمیل تحصیلات خود به اصفهان آمده نزد ملّا محمّد باقر فشارکی و دیگران تلمّذ نمود و در علوم مختلف چون ریاضیات، کلام، فقه، حکمت منطق، تجوید و خصوصاً ادبیات فارسی و عرب تبحّر یافت. وی سالها در مدرسه صدر به تدریس صرف و نحو، معانی و بیان، فقه و اصول و منطق مشغول بود. وی دختر میرزا محمّد علی خوشنویس را به همسری خود انتخاب کرد و سرانجام در شنبه 12 ربیع الثانی 1336ه.ق وفات یافته در صحن تکیه تویسرکانی در تخت فولاد مدفون شد.

وی را آثار و تألیفاتی است از آن جمله:

1. «دیوان اشعار» قریب به دو هزار بیت 2. «لیلی و مجنون» 3. «نصح الحبیب»، بر

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص521؛ مکارم الآثار، ج6، ص2133؛ فهرست رضوی، ج6، ص126؛ نمونه مختصر المکارم، خطی؛ فهرست کتب چاپی عربی، ص505.