سیّد
محمّدحسین مرتضوی فروشانی، عالم فاضل کامل، در سِدِه [خمینی شهر] متولّد شد. در
اصفهان از محضر بزرگانی چون سیّد محمّدباقر درچه ای، میرزا ابوالمعالی کلباسی و
آخوند کاشی بهره برد و سپس به زادگاه خود بازگشت. او عالمی متواضع و مقبول نزد
علماء و مردم بود. سرانجام پس از وفات در قبرستان شیری خمینی شهر مدفون شد.[2]
میرزا
حسین مُشرِف اصفهانی
میرزا
حسین مُشرِف اصفهانی، شاعر ادیب. از صاحب منصبان درباره صفوی بوده و مدّتی متصدّی
امور اصطبل شاه سلطان حسین شده است. طبعش به هزل و مزاح مایل بوده است. زمانی مدّعی
شد، می تواند بر وزن خمسه نظامی و مثنوی امیرخسرو دهلوی اشعاری بگوید که حتّی یک بیت
آن بامعنی نباشد. اگر از عهده برآمد به ازای هر بیت بی معنی مثقالی سیم ناب بگیرد
و اگر بیتش دارای معنی بود، به جای هر بیت یکی از دندان های او را بکنند و بر مغزش
بکوبند. او شعرها را سرود. عاقبت از اشعار او سه بیت با معنی پیدا کرده و سه دندان
او را کنده و بر سرش کوفتند و باقی اشعار را مطابق وعده
[1]
تذکر نگارستان دارا، ج1، صص 126 و 127؛ تذکره انجمن خاقان، صص 298؛ تذکره منظوم رشحه،
ص62؛ مجمع الفصحاء، ج5، صص 971 و 972؛ تذکره حدیقه الشعراء، ج3، صص 1526 و 1527؛
تذکره ریاض العارفین، (چ سال 1344ش)، ص517؛ تذکره دلگشا، صص 459 و 460؛ تاریخ ادبیات
ایران (شفق)، صص 582 و 583؛ ریحانهالادب، ج5، صص 202 و 203؛ الذریعه، ج9، ص966؛
دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص995؛ اکسیر التّواریخ، ص259.
[2]
خمینی شهر، شهری که از نو باید شناخت، صص218 و 219.
نام کتاب : اعلام اصفهان نویسنده : مهدوی، مصلح الدین جلد : 2 صفحه : 815